Antioksidansi
Antioksidansi su materije koje pomažu u smanjenju oštećenja nastalih dejstvom slobodnih radikala. Oko 4000 antioksidanasa je opisano do sada. Većina su donori elektrona koji reaguju sa reaktivnim vrstama kiseonika (ROS) formirajući neškodljive krajnje proizvode, kao što je voda. Iako su mnogi od njih dali obećavajuće rezultate na životinjskim modelima oksidativnog stresa, u većini slučajeva se korisni efekti u studijama na životinjama nisu ponovili u kliničkim ispitivanjima. Kao glavne prepreke za korišćenje egzogenih antioksidanasa smatraju se niska propustljivost membrana i visoka toksičnost, koja ograničava njihovu efektivnost pri niskim terapijskim dozama.
Pronalaženje novog, efikasnijeg i bezbednijeg antioksidansa ima visok prioritet. Akumulacija ROS je uglavnom neutralizovana sofisticiranim endogenim antioksidativnim odbrambenim sistemom, koji sadrži enzime – kao što su superoksid dismutaza (SOD), katalaza i glutation peroksidaza, i neenzimi – kao što su vitamin A, vitamin C, karotin i bilirubin. Superoksidni anjon radikal i vodonik-peroksid mogu da se detoksikuju pomoću antioksidativnih zaštitnih enzima, dok hidroksilni radikal ne može biti detoksikovan ovim putem.
Antioksidansi imaju uglavnom ograničeni terapijski efekat. Eliminacija svih vrsta ROS putem terapije jakim antioksidansima verovatno može da poremeti važne ćelijske funkcije, a naučno je dokazano da radikalno suzbijanje oksidativnog stresa može promovisati rast tumora. Zbog toga je narastajuća potreba za razvojem selektivnih antioksidanasa koji uklanjaju preferencijalno toksične radikale kao što su hidroksilni radikal, ali ne i druge kao što su vodonik-peroksid i azot-oksid radikal.